Leugens van leerlingen - Maaseik 2022
Ilyas – Getrouwd
Zoals lava die langzaam van de berg naar beneden stroomt, terwijl je onderaan staat en vastgeketend toekijkt hoe de warme gloed je langzaam zal verteren. Je weet wat er gaat gebeuren en toch hoop je stiekem dat er nog ergens een oplossing uit de bus komt. Zo voelt Ilyas zich wanneer zijn juf door de klas wandelt om de huistaken op te halen. Ze doet het rustig, maar zelfzeker, niet van plan om halfweg te stoppen en te besluiten dat de kinderen die achteraan zitten geen huistaak hoeven af te geven.
Zoveel geluk heeft hij niet. Want Ilyas heeft zijn huistaak weer eens niet gemaakt en zijn smoesjes zijn stilaan opgebruikt. Zijn hond heeft al verschillende keren zijn taak opgegeten, hij heeft al zoveel buikpijn gehad dat de juf vast denkt dat hij een chronische ziekte heeft en de ketting van zijn fiets is er ook al vaak afgevallen.
‘Ilyas, mag ik jouw huistaak?’ vraagt de juf wanneer ze aan de laatste rij is begonnen.
Misschien moet hij gewoon maar eens de waarheid vertellen.
‘Ik heb ze niet gemaakt’, antwoordt hij.
Zo. Dat viel best mee, niet? De waarheid duurt het langst, zeggen ze altijd en misschien hebben ze wel gelijk. Maar dan ziet Ilyas zijn juf boos worden.
‘Waarom niet?’
Zo prettig vindt ze de waarheid blijkbaar toch niet.
‘Omdat ik gisteren getrouwd ben’, flapt Ilyas eruit.
Het wordt stil in de klas. Juf lijkt nog bozer te worden dan daarvoor.
‘Het is welletjes geweest met jouw leugens, Ilyas. Tegen morgen maak je de taak tien keer!’
Ilyas is boos. Tien keer een taak overschrijven, wat is dat nu voor een straf? Daar leert hij toch helemaal niets mee? Hij denkt na. Hij heeft de straf gekregen omdat hij gelogen heeft, niet zozeer omdat hij zijn taak was vergeten te maken. Maar wat als zijn leugen geen leugen was?
De volgende dag wacht hij zenuwachtig tot juf weer aan zijn bank staat. Ze spreidt haar handen.
‘Waar zijn je tien bladzijden?’
Ilyas speelt opzichtig met zijn ringvinger, en dan vooral met de dikke gouden ring die eraan hangt.
‘Kijk, juf’, zegt hij. ‘Dat is mijn trouwring. Mooi, toch?’
De mond van de juf valt even open. Voor ze opnieuw boos kan worden, diept Ilyas een foto uit zijn boekentas.
‘Een foto van de bruid en ik. Het was de mooiste dag van mijn leven.’
Op de foto staan Ilyas en zijn nichtje, die voor de gelegenheid een mooi wit kleed heeft aangedaan. Ilyas zelf heeft een strak zwart kostuum aan. Dat de foto getrokken is op de trouw van een neef van Ilyas, hoeft juf niet te weten.
Zijn juf lijkt niet meer boos, integendeel, een glimlach speelt om haar lippen.
‘En waarom was ik niet uitgenodigd?’
Ilyas haalt zijn schouders op.
‘Het ging nogal snel. Ik heb het de dag ervoor pas gevraagd.’
‘Dat is wel heel snel.’
‘Soms moet je je kansen grijpen.’
Juf rolt met haar ogen en gaat weer vooraan in de klas staan.
‘Het is goed voor één keer, Ilyas’, zegt ze. ‘Het is het origineelste excuus dat ik al in heel mijn carrière heb gehoord. Maar volgende week maak je wel je huiswerk, begrepen?’
Ilyas steekt beleefd zijn hand op.
‘Eh, juf?’
‘Ja?’
‘Dat zal niet gaan.’
Juf haalt diep adem en kruist haar armen.
‘En waarom niet?’
Ilyas gaat ontspannen achterover zitten op zijn stoel. Dit is het beste deel van heel zijn trouwsmoes.
‘Volgende week kom ik niet naar school. Dan ben ik op huwelijksreis!’
Marie – De juf is dom
‘Marie, hoe ging je toets?’
Mama steekt haar hoofd door de deur van haar kamer. Marie kijkt op van haar telefoon.
‘Supergoed’, glundert Marie. ‘Ik heb er dan ook een hele dag voor geleerd!’
Dat is niet helemaal waar. De toets ging redelijk, ze was ook wel een beetje moeilijk. En Marie heeft er niet de hele dag voor geleerd, ze heeft de hele dag gedaan alsof ze ervoor aan het leren was. Maar in werkelijkheid heeft ze gewoon spelletjes gespeeld op haar telefoon.
En dat is eraan te merken wanneer ze haar toets de volgende dag terugkrijgt.
1/10.
En het is zelfs niet duidelijk waar ze dat ene punt nog heeft behaald. Een punt voor de moeite. Hoe moet ze dat thuis uitleggen?
Op zich is het niet zo moeilijk. Ze neemt een rode pen en zet die naast de 1. Langzaam draait ze een 0, precies zoals haar juf die zou hebben geschreven. 10/10, lang niet slecht.
Maar wanneer haar mama de toets uit haar boekentas haalt, blijkt haar trucje snel doorzien.
‘Marie, waarom staat je toets vol rode strepen en heb je toch 10 op 10?’
Marie kijkt nu pas naar de rest van de toets. Ze was zo gefocust op haar punten dat ze niet eens heeft bekeken wat ze fout heeft gedaan.
‘Dat is wel erg dom van de juf.’
Mama fronst haar wenkbrauwen terwijl ze van haar thee nipt.
‘Het is de schuld van de juf?’
‘Ja, onze juf is soms nogal dom. Dan doorstreept ze dingen die eigenlijk juist zijn.’
Waarom heeft ze er nooit eerder aan gedacht om haar juf dom te noemen? Nu kan ze altijd alles omkeren.
Mama geeft het echter niet zomaar op. De volgende dag stapt ze plots mee de schoolpoort binnen. Dat doet ze normaal nooit. Marie en haar mama hebben strikte afspraken gemaakt: niet meekomen in de school en geen kus meer geven in het bijzijn van haar vriendinnen. Wat is ze nu dan van plan?
‘Mama, wat ga je doen?’
‘Ik wil graag je juf spreken. Die domme juf.’
Dat is absoluut geen goed idee. Marie grijpt naar haar been.
‘Au, ik denk dat ik mijn been heb gebroken.’
Mama rolt met haar ogen.
‘Zo plots?’
‘Ik ben gestruikeld.’
Mama schudt het hoofd bij het zien van haar nepkermende dochter en stapt verder, in de richting van Maries klas. Malick, een vriend van Marie, stapt op haar toe.
‘Alles oké?’
‘Niet echt.’
Marie legt kort haar probleem uit. Malick krijgt meteen een glimlach op zijn gezicht.
‘Vind je het grappig?’
‘Nee, ik weet hoe we het kunnen oplossen.’
Malick opent zijn boekentas en haalt zijn eigen toets eruit. 10/10 staat er bovenaan. Zoals zo vaak, Malick is superslim. Of hij speelt gewoon minder spelletjes in plaats van te leren.
‘Mijn naam is eenvoudig in die van jou te veranderen’, zegt Malick.
Hij krast een beetje op zijn blad en plots staat er Marie bovenaan.
‘Toon deze maar aan je mama. Dan is ze vast weer blij.’
Marie grijpt dankbaar het blad en holt haar mama achterna. Haar gebroken been is op magische wijze geheeld.
‘Mama, ik had per ongeluk de verkeerde toets mee naar huis’, hijgt ze.
Ze zwaait met het papier voor mama’s neus, net voor die hun klas kan binnengaan. Mama werpt er een blik op en haar gezicht verandert.
‘Wauw, dat zijn mooie punten. En zo netjes geschreven. Goed zo, Marie.’
Ze draait zich om en geeft haar dochter een knuffel. Samen lopen ze weer naar buiten. Net voor mama de school verlaat, vraagt ze nog: ‘En van wie was die andere toets dan? Die slechte?’
‘Die was van Malick’, antwoordt Marie.
‘Ai, die heeft ook niet goed geleerd.’
Marie glimlacht.
‘Nee. Die heeft vast weer te veel spelletjes gespeeld!’