Armband

 

Na de turnles kijkt Liene jaloers naar de kapstok van Aurea. Daaraan hangt echt de mooiste armband die ze ooit heeft gezien. Hij is van witgoud en heeft kleine diamantjes bovenaan. Ze kijkt even om zich heen en pakt dan de armband van het haakje. Ze laat hem om haar pols glijden. Ze staat er fantastisch mee. Beste vriendinnen delen toch alles?

In de klas grijpt Aurea plots naar haar pols.

‘Hé, waar is mijn armband?’

Liene kijkt haar vragend aan.

‘Geen idee, hoe zag hij eruit?’

Aurea’s blik valt op de arm van Liene.

‘Exact zoals degene rond jouw pols. Kom, geef hem maar terug.’

Liene wil de armband weer uitdoen, maar ze twijfelt. Hij fonkelt zo mooi, ze wil hem echt niet kwijt.

‘Dit is mijn armband’, liegt ze. ‘Ik weet niet waar de jouwe is.’

Aurea kijkt verrast op.

‘Je hebt net dezelfde? Wat toevallig!’

‘Ja, gisteren gekocht. Het is geen toeval dat we dezelfde smaak hebben.’

Aurea vertrouwt het duidelijk niet.

‘Waar is het labeltje dan?’

‘Dat heb ik eraf geknipt. Zo loop je toch niet rond?’

Liene knikt naar Aurea’s pols.

‘Ik denk dat je deze morgen niets om had. Je zal je vergissen.’

Aurea grijpt in haar boekentas naar haar telefoon en scrolt door haar foto’s.

‘Kijk, ik heb vanmorgen nog een selfie genomen. Zie je de armband? Ik had hem echt wel om.’

Liene begint te zweten. Ze vindt het niet leuk om te liegen tegen haar beste vriendin. Maar kan ze nu nog terug? Aurea vindt het vast vreemd als Liene de armband plots teruggeeft. Ze moet de aandacht afleiden.

‘Weet je wie jouw armband ook altijd mooi vond?’

‘Wie?’

‘Cato.’

‘Echt?’

Aurea kijkt verwonderd. En ook niet, want Cato is al jaren allesbehalve hun vriendin. Oef, denkt Liene. Voor even gered.

Nu moet ze enkel nog de armband in de boekentas van Cato droppen.