Thibaut - Gamesport

 

'Pow, pow pow! Ik heb hem! Ik heb hem!'

Thibaut kijkt naar de beelden op zijn scherm. Drie uur heeft het geduurd, maar eindelijk heeft hij zijn tegenstander te pakken gekregen. Maar het heeft hem veel munitie gekost. Misschien heeft hij iets nieuws nodig, een wapen waarmee hij veel meer mannetjes tegelijk aan kan.

Zijn oog valt op een reuzenbazooka. Wow, die wil hij. Maar zijn vreugde verdwijnt wanneer hij de prijs ziet: vier euro. Dat valt nog mee, maar als hij ook nog het beschermende harnas neemt en de supersnelle speed, is hij al snel tien euro kwijt. En hij heeft maar twee euro op zijn account staan.

'Mama?'

Thibaut heeft zijn meest zielige stem gebruikt.

'Mag ik tien euro?'

'Waarvoor?'

Als hij zegt dat het voor een bazooka is, krijgt hij het vast niet.

'Voor een nieuw kostuumpje.'

Mama's hoofd verschijnt in zijn kamer.

'Wil jij nieuwe kleren?'

Thibaut schudt zijn hoofd.

'Ik niet, maar Thibarrior wel.'

'Wie is dat?'

'Mijn personage.'

Mama kijkt naar het scherm. Ze zucht.

'Een kostuum voor je computerheld? No way. Koop dat maar van je zakgeld.'

'Maar ik heb niet genoeg.'

Mama kijkt naar zijn account. Verdorie, ze kent meer van spelletjes dan Thibaut dacht.

'Voor twee euro kan je een leuk rokje kopen.'

'Een rokje? Ik kan Thibarrior toch geen rok aandoen? Iedereen zal hem uitlachen.'

'Misschien voelt hij zich wel bevrijd', grijnst mama.

Thibaut denkt na. Hij moet iets anders verzinnen, zo lukt het nooit.

'Ik heb zelfs geen twee euro. Dit is het account van Remi.'

Even zijn broer erbij betrekken, dat heeft hij al vaker gedaan. Maar mama schudt haar hoofd.

'Er staat Thibaut bovenaan je account.'

Mama is hem weer te slim af. Dan maar het ultieme redmiddel proberen. Wenen. Hij pitst in zijn eigen been en forceert een traan.

'Maar iedereen zal me uitlachen in mijn rokje.'

Mama's blik verandert. Zou het aan het lukken zijn?

'Welk spel ben je aan het spelen?'

'Fortnite.'

'Wat? Zo gewelddadig!' roept mama uit. 'Daar geef ik geen geld aan.'

Rustig blijven, denkt Thibaut. Het heeft geen zin om tegen mama in te gaan. Hij moet haar op een andere manier overtuigen. Bluffen.

'Gewelddadig? Fortnite? Dat is het braafste spel dat ik ooit heb gespeeld.'

Hij ziet mama twijfelen.

'Fortnite gaat over verkleden, over dansjes doen, over samenwerken met de vrienden.'

Hij toont hoe zijn Thibarrior een dansje doet.

'Fortnite is bouwen, creëren. En sporten!'

Thibarrior begint te rennen. En Thibaut beweegt mee heen en weer. Hij wordt er zelf enthousiast van. Mama gaat mee in zijn verhaal.

'Wauw, ik wist niet dat dat allemaal kon. En dat met een computerspel. Knap, Thibaut.'

'Krijg ik dan nu tien euro?'

Mama neemt haar portefeuille en legt een briefje op tafel. Thibaut grist het snel weg. Mama loopt tevreden weg en mompelt: 'Dat is goedkoper dan een jeugdbeweging.'

Emma - spruitjes

 

Ze voelt het kraken. Echt waar. Ofwel zijn het de smerige groene bolletjes in haar mond, ofwel haar tanden die stuk gaan, maar er deugt iets niet.

Spruitjes. Emma is er geen fan van. Dat is niet helemaal correct. Emma haat spruitjes.

En er liggen er nog een stuk of tien te blinken in haar bord. Die moeten allemaal naar binnengespeeld zijn voor ze van tafel mag. Dat gaat dus niet lukken, Emma vindt spruitjes veel te vies, ze zou nog liever de uitwerpselen van Misty, haar kat, opeten.

Nee, dat is ook niet waar. Maar het is even smakelijk.

Ze moet iets ondernemen, de spruitjes moeten verdwijnen. In de vuilnisbak misschien? Nee, daar gaan haar ouders ze zien.

Plots weet ze het: het toilet. Erin laten plonzen, even doorspoelen en weg ermee. Maar hoe krijgt ze die ranzige bollen naar de badkamer? Ze passen niet in haar broek en als ze ze vasthoudt, gaat mama ze zien.

Emma kent de oplossing. Het is niet haar favoriete oplossing, maar nood breekt wet. Ze pakt een spruitje en stopt het in haar mond. Ze ziet mama in de keuken goedkeurend knikken. Nog een. En nog een. Ieuw. Tot haar mond propvol spruiten zit.

Ze schuift haar stoel achteruit en glimlacht naar mama. Opletten dat er geen spruitje uitvalt. Krampachtig lachend stapt ze de keuken uit. En dan spurt ze naar het toilet. Bah! Snel laat ze de spruitjes als kleine drolletjes in de toiletpot vallen. Oef, daar is ze vanaf. Nu nog even doorspoelen en alle bewijslast is verdwenen.

Emma drukt op de knop, maar er gebeurt niets. Wat is dat? Ze drukt nog eens, harder. En harder. Er komt geen water. Niet nu!

'Emma?'

Mama staat aan de deur.

'Ik moet naar het toilet.'

Emma kijkt wanhopig naar de spruitjes die in de pot drijven. Mama gaat meteen zien wat ze heeft gedaan. Ze moet snel een oplossing bedenken.

Toiletpapier!

Gewoon even bedekken en de bewijzen zijn verdwenen. Ze grijpt naar de rol en trekt er het laatste vel af. Ook dat nog, het toiletpapier is op.

'Emma? Ik moet dringend.'

De spruitjes moeten weg. Anders vertrouwt mama haar nooit meer. Emma haalt diep adem. Er zit maar één ding op: ze moet ze er weer uit halen.

'Emma, ik kom naar binnen, hoor.'

Emma stroopt haar mouw op en steekt haar arm in de toiletpot. Jak. De spruitjes schieten alle kanten uit. Eentje gaat steeds meer naar onderen. Emma stopt haar hand dieper. Ja, ze heeft hem.

Achter zich ziet ze de klink naar beneden gaan. Snel haar arm uit de toiletpot trekken en langs mama weglopen.

Maar... Ze zit vast. Haar arm gaat er niet meer uit. Emma rukt en rukt, maar krijgt er geen beweging in.

'Emma, wat ben jij aan het doen?'

Mama kijkt haar bezorgd aan. Logisch, je vindt je dochter niet elke dag met haar hand in de toiletpot.

'Ik... het doorspoelen werkte niet, dus ik dacht...'

Waarom zegt ze dat? Wat een vieze gedachte! Haar mama vindt dat ook.

'Dus je helpt een beetje? Schat, daar hebben we toch een wc-borstel voor!'

Emma's blik valt op de wc-borstel naast het toilet. Juist, daar had ze aan kunnen denken. Maar haar gedachten waren vertroebeld.

Mama trekt aan haar arm. Na een paar rukken komt hij los. De spruitjes zitten stevig vast in haar hand. Ze houdt ze meteen achter haar rug, terwijl mama met de wc-borstel in de toiletpot begint te roeren. Emma verlaat de badkamer met een knalrood hoofd.

Misschien moet ze toch maar eens spruitjes leren eten.