Leugens van leerlingen - Tessenderlo 2022

Lize-Beau – De huiswerkhagedis

 

‘Lize-Beau, waar is jouw huiswerk?’

De juf staat met een uitgestrekte hand voor de bank van Lize-Beau. Die probeert de juf vakkundig te negeren. Want ze heeft haar huiswerk helemaal niet gemaakt.

‘Huiswerk?’

‘Ja, huiswerk. Dat is datgene wat ik in jullie agenda’s laat zetten. Dat werk dat je maakt als je thuis bent en dat je de volgende dag terug mee brengt. Vandaar: huis-werk.’

Lize-Beau kijkt naar haar juf alsof het de eerste keer is dat ze er ooit van hoort.

‘Juist. Wel... dat is vervelend, maar mijn hagedis heeft dat gisteren opgegeten.’

Het rumoer in de klas verstomt, plots is iedereen een en al oor voor het leugentje van Lize-Beau.

‘Je hagedis?’

‘Ja.’

Dat is het nadeel aan een hagedis als huisdier: niemand gelooft je als je zegt dat die iets heeft opgegeten. Nochtans heeft het beest ooit al een stukje lego ingeslikt. Maar een bundel huiswerk is natuurlijk nog iets anders. De juf heeft een glimlach op haar gezicht.

‘Wel, neem die hagedis dan maar eens mee. Dan wachten we tot alles eruit komt.’

Lize-Beau bloost. Dat is echt geen goed idee, dan komt haar leugen zo uit. Ze moet iets verzinnen.

‘Dat zal niet gaan. Hij is net in winterslaap gegaan.’

‘Doen hagedissen een winterslaap?’ vraagt de juf.

‘De mijne wel.’

Dat is dan vast door die volle maag’, knipoogt juf. ‘Goed, dan wachten we wel.’

 

Het is al maanden later wanneer de juf plots opnieuw aan Lize-Beaus bank staat.

‘Die winterslaap van jouw hagedis is vast al gedaan? Neem hem dan maar eens mee. Ik wacht nog altijd op dat huiswerk.’

Lize-Beau kijkt verbluft naar de juf. Heeft ze dat al die tijd onthouden?

‘Eh. Natuurlijk.’

De volgende dag heeft Lize-Beau haar terrarium bij zich. Ze zet haar hagedis achteraan in de klas. Tussen de lessen door gaat de juf regelmatig naar haar huisdier kijken.

‘Ik zie nog niets verschijnen, hoor’, zegt ze dan. ‘Ik begin bijna te denken dat je dat huiswerk nooit hebt gemaakt.’

Lize-Beau besluit actie te ondernemen, anders gaat de juf erover blijven zeuren. Tijdens een speeltijd blijft ze in de klas en sluipt ze met kleine volgeschreven snippers papier naar het terrarium. Ze wil het doen lijken alsof ze echt uit de hagedis komen. Maar wanneer ze haar hand in de bak steekt, beseft ze hoe hopeloos haar poging is. Wil ze nu echt papiersnippers in het achterste van haar hagedis stoppen? Dat gaat toch niet?

Die avond wacht ze tot de buurvrouw met haar hond gaat wandelen. Ze volgt hen op een veilige afstand en kijkt hoe de grote dalmatiër zijn behoefte doet en haar buurvrouw alles met een plastic zakje opschept. Bij een hondenpoepvuilnisbak gooit de buurvrouw het hoopje erin. Zodra ze uit het zich verdwenen zijn, komt Lize-Beau in actie. Ze stopt haar arm in de vuilnisbak en vist het zakje eruit. Met haar andere hand knijpt ze haar neus dicht.

De volgende dag kan het niet snel genoeg speeltijd zijn. Lize-Beau heeft schrik dat de andere leerlingen de inhoud van het zakje in haar boekentas zullen beginnen te ruiken. De juf heeft al een paar keer opgekeken met een blik alsof iemand een scheetje heeft gelaten.

Wanneer de kust veilig is, dropt Lize-Beau de drol in het terrarium. De snippers nephuiswerk strooit ze erin. De geur verspreidt zich onmiddellijk door het klaslokaal. Haar klasgenoten trekken vieze gezichten zodra ze de klas binnenkomen. De helft wil onmiddellijk weer naar buiten rennen. Lize-Beau doet alsof ze van niets weet en gaat kijken bij het terrarium.

‘Ik denk dat het zover is, juf’, zegt ze met een uitgestreken gezicht. ‘Het is er eindelijk uitgekomen. Wil u het nog nalezen?’

Juf schudt heftig haar hoofd.

‘Laat ook al maar. Zorg er gewoon voor dat dat ding verdwijnt.’

Lize-Beau gehoorzaamt met de glimlach. Benieuwd wat ze haar hagedis nog allemaal kan laten opeten.

 

Anna – Kunstig gebit

 

Anna staat met haar tippen op een stoel terwijl ze naar het bovenste deurtje van de kast reikt. Ze kan er maar net bij en laat haar handen over de inhoud van de kast glijden. Ze voelt allemaal oude cd’s van papa. Maar daarachter heeft mama haar telefoon verstopt, daar is Anna zeker van. Ze had die nacht veel te lang naar filmpjes gekeken en mama had haar telefoon afgenomen. Maar ze kent de verstopplaatsen van mama. Even stopt ze en luistert ze. Mama en papa zijn beneden met opa en oma, die komen niet meteen in de speelkamer kijken.

Ze voelt de rand van haar telefoon, hebbes! Ze probeert haar handen achter de cd’s te krijgen, maar dat lukt niet goed. Ze springt op en grijpt naar haar kostbare gsm. Het lukt, ze graait de telefoon mee, maar tegelijk ook enkele cd’s, die naar beneden storten en kletterend op de vloer vallen. Een van de cd’s is uit het hoesje gegleden en in tientallen stukken gebarsten. Ai.

Anna veegt de hoesjes bij elkaar en gooit ze opnieuw in de kast. Wanneer ze iemand op de trap hoort komen, zet ze snel de stoel weer opzij en verstopt ze de telefoon in haar broekzak. Papa steekt zijn hoofd door de deur.

‘Wat was dat?’

‘Niets.’

‘Wat was dat lawaai dan?’

Anna weet niet meteen wat ze moet antwoorden. Ze wil eerst ontkennen dat ze iets heeft gehoord, maar dat is nutteloos. Papa weet dat er iets gevallen is. Maar net wanneer ze iets wil verzinnen, is het al niet meer nodig. Papa valt op zijn knieën bij de stukjes cd die nog op de grond liggen. Hij bekijkt de stukjes één voor één.

‘Mijn cd van het concert van de Koninklijke Harmonie!’

‘De wat?’ vraagt Anna.

‘De Koninklijke Harmonie! Het beste orkest van het land. Hun stukken zijn telkens kleine kunstwerken voor je oren.’

Anna is niet onder de indruk. Ze hoeft niet meteen een kunstwerk in haar oor. Maar wanneer de blik van papa verandert, weet ze dat ze zich wel zorgen moet maken.

‘Waarom is die cd stuk?’

Anna kijkt in het rond. Het is niet zo erg dat ze iets stukmaakt, dat kan gebeuren, maar wel als dat gebeurde terwijl ze naar haar afgepakte telefoon zocht. Ze wijst naar hun hond die braaf in zijn mand ligt.

‘David heeft die in zijn mond gehad.’

‘David?’

‘Ja’, zegt Anna stellig. ‘Hij heeft hem helemaal stukgebeten. Ik probeerde hem nog tegen te houden, maar het was te laat.’

Ze kijkt vermanend naar het kleine hondje, dat piepende geluidjes maakt, blij met de aandacht van zijn baasje.

‘David is veel te klein’, zegt papa.

Anna wandelt naar de mand. Stiekem legt ze een stukje van de cd dat ze nog in haar hand had naast de hond.

‘Kijk maar. Er ligt zelfs nog een stukje naast hem.’

Maar papa schudt opnieuw zijn hoofd.

‘Er past niet eens een cd in zijn mond!’

Hij haalt een nieuwe cd uit de kast en houdt hem naast de bek van de hond. Die past er inderdaad nooit in.

‘En toch heeft hij het gedaan. Hij zal er iets op hebben gevonden.’

Papa kijkt boos naar Anna.

‘Probeer je er niet uit te redden. Ik ga nu even terug naar oma en opa, maar straks bedenk ik een straf voor jou!’

Anna blijft zuchtend achter. Terwijl ze door haar telefoon scrolt, krijgt ze een idee. Opa is af en toe blijven slapen de laatste weken, om op Anna te kunnen babysitten. En meestal laat hij dan wat spullen bij hen liggen.

Ze loopt snel naar de badkamer en kijkt in de potjes die naast de lavabo staan. Een ervan zit vol met water en bevat ook... het valse gebit van opa. Het is zijn reserve, het andere heeft hij in. Anna haalt de tanden uit het potje en loopt naar David.

‘Kom eens hier, dikke vriend’, lacht ze.

David springt kwispelend naar haar toe, zijn bek wijd open. Anna stopt snel de tanden van opa erin. Het is een heel raar zicht. En aan de piepende geluiden van David te horen, voelt het ook raar. Ze tilt David op en neemt hem mee naar beneden. Daar laat ze hem los in de woonkamer en blijft aan de deur staan. Het duurt niet lang voor ze papa hoort roepen.

‘David, hoe kom jij aan die tanden? Nu begrijp ik hoe je die cd hebt stukgebeten. Foei! Stoute hond!’

Anna gaat glimlachend weer naar boven. Soms is het beter om niet te discussiëren, maar gewoon de bewijslast voor zich te laten spreken. Ze heeft plots veel zin gekregen om filmpjes van gekke hondjes te gaan bekijken op haar telefoon.

 

Lavenie – De huiswerkspion

 

‘Lavenie? Lavenie?’

Juf staat zuchtend voor de bank van Lavenie.

‘Ben je weer aan het dromen?’

Lavenie schrikt op. Ze was op een veel leukere plek, met regenbogen en ijsjes voor iedereen. Maar daar wil juf vast niet veel over horen.

‘Sorry, juf.’

‘Waar is je huiswerk?’

Lavenie denkt na. Dat was ze gisteren aan het maken. Of beter: aan het proberen te maken, want toen droomde ze weer weg en was ze plots een stoere ridder die het land moest beschermen.

‘Thuis’, zegt ze snel.

‘Hm’, bromt juf. Maar verder zegt ze niets. Waarom wil ze niet meer weten?

Lavenie trekt het zich niet aan en droomt rustig verder. Na een dag vol dromen over eenhoorns en draken, loopt ze naar huis. Daar ploft ze op de bank met een boekje, eindelijk hoeft ze even niet aan school te denken.

Een schaduw valt over haar heen. Lavenie kijkt door het raam naast haar. Wat was dat? Ze ziet helemaal niets. Ze haalt haar schouders op en leest verder. Opnieuw heeft ze het gevoel dat er iemand met haar meeleest. Maar wanneer ze in het rond kijkt, kan ze niets bespeuren. Tot haar broer Kamil de woonkamer binnenkomt.

‘Weet je dat jouw juf aan het raam staat?’

Lavenie schrikt op.

‘Wat?’

Ze kijkt naar buiten en plots staat ze oog in oog met haar juf. Wat doet die hier? Kamil gaat naar de voordeur en opent ze. De juf zit achter een struik en kijkt betrapt op.

‘Wil u even binnenkomen?’

Verlegen komt de juf binnen.

‘Ik kwam gewoon even dag zeggen’, stamelt ze.

Lavenie kijkt haar juf wantrouwig aan. Die komt helemaal geen dag zeggen. Die komt controleren of ze haar huiswerk echt vergeten is. En dat is niet zo natuurlijk, ze heeft het gewoon niet gemaakt.

‘Mag ik even naar het toilet?’

Lavenie knikt en wijst naar een deur in de hal. Daarna gaat ze naar de woonkamer, zich afvragend wat ze met haar juf moet aanvangen. Die blijft wel lang weg, hopelijk is alles oké op de wc.

‘Waarom zit jouw juf in mijn kamer?’ vraagt Kamil die ook de woonkamer binnenkomt.

‘Zit die in jouw kamer?’ roept Lavenie.

Ze stormt naar boven en kan nog net zien hoe juf in de schuiven van het bureau van Kamil neust. Plots weet ze wat haar juf aan het doen is. Ze zoekt het huiswerk van Lavenie, maar ze heeft de verkeerde kamer gekozen!

‘Dit is niet het toilet!’ zegt Lavenie streng.

‘O’, zegt juf. ‘Ik dacht het al. Sorry.’

Lavenie leidt haar naar het toilet in de gang. Ze haalt de sleutel van aan de binnenkant van de deur en laat juf naar binnen. Daarna doet ze de deur op slot. Ze loopt naar Kamil.

‘Je moet me helpen!’ zegt ze. ‘Kan jij snel mijn huiswerk maken? Jij kan dat veel beter.’

‘Geen probleem’, zegt Kamil.

Wat heeft ze toch een geweldige broer! Terwijl Kamil de sommen maakt, klopt de juf op de deur.

‘Hè, wat gebeurt er? Ik geraak er niet uit.’

Lavenie haast zich naar de keuken en zet alles klaar voor koffie en gebak. Want er is nog één ding dat beter werkt dan een juf voor de gek houden en dat is een juf goed verzorgen.

Wanneer alles klaar staat, laat Lavenie haar eruit. Kamil heeft ondertussen het huiswerk op de salontafel gelegd. De ogen van de juf glinsteren wanneer ze al het lekkers ziet.

Het is al uren later wanneer ze het huis weer verlaat. Lavenie houdt haar nog even tegen.

‘Juf, wilde u mijn huiswerk niet zien?’

De juf schudt het hoofd.

‘Ach, dat zal wel in orde zijn. Zo’n lieve leerling zou immers nooit liegen!’