Estée - Boeken lezen?
'Estée?'
Mama zwaait met een boek in haar richting. Welk boek is dat?
'Heb jij je boek al gelezen?'
Juist! Ze moesten voor school een boek lezen. Maar dat heeft ze nog niet gedaan. Ze had het veel te druk met... met... tja, waarmee eigenlijk? Telefoon checken, spelletje spelen, chatten, YouTube kijken, nog eens telefoon checken. Een avond is om voor je het beseft. En al die andere avonden? Dan heeft ze gewoon hetzelfde gedaan. Maar dat hoort mama vast niet graag.
'Natuurlijk heb ik dat al gelezen.'
'O ja? Waarover gaat het?'
Mama bladert door het boek. Het ziet er nog gloednieuw uit, nooit gebruikt. En dat is het ook.
'Over... dat personage dat iets meemaakt en dan... weer iets anders meemaakt', stamelt ze.
Mama lijkt niet onder de indruk.
'Wacht, ik heb het samengevat, het is ook al even geleden. Ik ben meteen beginnen te lezen toen we de taak kregen.'
Estée grijpt naar haar telefoon. Het startscherm zit vast. Zenuwachtig tikt ze haar code in. Fout. Waar zit ze met haar gedachten? Ze tikt opnieuw. Weer fout. Nog een keer en hij blokkeert. Misschien moet ze maar even wachten.
'Mijn telefoon doet het niet', mompelt ze.
'Sinds wanneer maak jij huiswerk op je telefoon?'
Estée bloost. Dat doet ze inderdaad nooit. Ze kijkt op haar bureau en begint door haar papieren te rommelen.
'Natuurlijk... ik... het ligt hier vast ergens.'
Ze doet alsof ze zoekt en heft dan haar handen wanhopig op.
'Het lag hier op mijn bureau! Onze poetshulp heeft het vast weggegooid.'
'Sylvia is al twee weken niet geweest', zegt mama meteen. 'Ze is op vakantie.'
'O.'
Estée weet niet meteen wat ze nog kan bedenken. Had ze niet beter gewoon het boek gelezen? Dat zou ze ook kunnen toegeven. Maar zover is ze nog niet.
'Nu weet ik het weer. Ik was de samenvatting aan het nalezen op het toilet. Maar ik was zo verstrooid dat ik mijn blad als toiletpapier heb gebruikt.'
Mama fronst haar wenkbrauwen.
'Wat?'
'Ja, ik weet het', lacht Estée. 'Stom, hè?'
'Heel stom.'
'En daarom heb ik de taak op mijn telefoon gemaakt. Dan kon ik ze niet nog een keer verliezen.'
Dat klinkt goed. Nu heeft ze meteen een reden om haar telefoon erbij te betrekken.
'Maar je telefoon is nu geblokkeerd.'
Estée lacht.
'Geen zorgen, dat fiks ik wel. Ik zal je straks mijn samenvatting laten zien.'
Mama knikt met tegenzin en verlaat haar kamer. Oef, denkt Estée. Nu gewoon haar telefoon aan de praat krijgen, een samenvatting regelen via een vriendin, en ze is alvast safe voor mama.
En dan voor alle zekerheid toch maar eens dat boek lezen. Naar het schijnt zijn verhalen best wel leuk.
Ahmad - Spiegelbal
'Christiano Ronaldo! Messi! Neymar! Hazard!'
Ahmad roept luid de namen terwijl hij de bal hoog houdt op zijn voet. Daarna tikt hij de bal vooruit en dribbelt naar de garage.
'Hazard gaat scoren. Gaat scoren! En...'
Hij geeft een trap op de bal en die schiet de hoek in, recht waar hij hem wilde trappen. Voorbij zijn broer, die hulpeloos toekijkt. Ahmad gaat op zijn knieën zitten en juicht.
Maar niet voor lang.
De bal botst hard tegen een kast in de hoek van de garage en vliegt in de richting van hun auto. Hij scheert langs de zijkant en tikt tegen de zijspiegel. Pats!
De spiegel valt eraf.
O o.
'Wat doe je nu?' vraagt Ahmad.
'Ik?' vraagt zijn broer. 'Jij hebt die spiegel eraf getrapt!'
'Maar jij hebt de bal niet gepakt. Hij was nochtans heel zacht getrapt. Die moet je als keeper altijd hebben.'
Zijn broer zwaait met zijn wijsvinger heen en weer.
'Je gaat de schuld niet op mij steken.'
Ahmad denkt na. Dat doet hij meestal, de schuld op zijn broer steken. En vaak komt hij er nog mee weg. Maar nu zal hij iets anders moeten verzinnen.
'Papa en mama gaan zo thuiskomen', zucht zijn broer. 'Ze zullen het meteen zien.'
Ze hebben grote middelen nodig. Een klein leugentje gaat hier niet werken. Ahmad neemt zijn telefoon en tikt het nummer van Wally in. Die neemt meteen op.
'Wally.'
'Het is Ahmad. Ik heb hulp nodig.'
Hij legt kort de situatie uit.
'Geen paniek. Ik stuur Slungel.'
Ahmad gaat vooraan op de stoep staan en kijkt in het rond. Komaan, Slungel. Het is dringend.
'Mama en papa', zegt zijn broer plots.
Ahmad kijkt in de verte en schrikt. Daar komen zijn ouders aangewandeld. In hun handen dragen ze winkelzakken. Ze komen steeds dichter.
Wat moet hij zeggen als papa de afgebroken spiegel ziet? Toch maar weer de schuld op zijn broer steken? Nee, beter van niet. Het gaat niet werken.
Mama en papa zijn bijna aan de oprit. Ze wuiven al. Ahmad sluit zijn ogen. Misschien is opbiechten deze keer het beste. Hij kon er tenslotte weinig aan doen.
Het geluid van een brommer doet hem opschrikken.
'Uit de weeeeeeeeeeg!'
Net voor mama en papa de oprit naar de garage op stappen, komt er een brommer aanzoeven. Met daarop Slungel. Papa valt naar achteren en Slungel raast naar de garage. Daar klinkt een luid gerinkel.
Slungel ligt naast de auto met de spiegel in haar hand. De brommer ligt op zijn zij voor de garage. Ahmad glimlacht. Slungel is slim genoeg om niets extra stuk te maken, maar wel duidelijk de spiegel voor haar rekening te nemen. Hij steekt stiekem zijn duim op naar zijn broer.
Slungel komt verward overeind en kijkt beschaamd naar mama en papa.
'Sorry, hoor. Ik verloor de controle over mijn brommer. Maar maakt u zich geen zorgen. Ik zal alles vergoeden!'