Luka – Snoep opgelost
Het is de perfecte misdaad, vindt Luka. Alle snoep die ooit in de snoepkast lag, ligt nu in de onderste lade van zijn bureau. Zo hoeft hij nooit meer te bedelen om een snoepje, als hij er zin in heeft, kan hij er gewoon een nemen.
‘Luka!’
Luka komt met een engelengezicht naar beneden. Hij peutert nog snel een stuk snoep van achter zijn tanden. Papa staat aan de lege snoepkast.
‘Waar is alles gebleven?’
Luka had verwacht dat die vraag zou komen, alleen niet zo snel. Hij haalt zijn schouders op.
‘Geen idee. Heeft de hond weer alles opgegeten?’
‘Daar heb ik ook aan gedacht’, zegt papa. ‘Maar de hond is gaan wandelen.’
Luka doet alsof hij de kast onderzoekt. Hij wijst op een suikerspoor dat onderaan ligt.
‘Ik heb ergens gelezen dat als je snoep te lang laat liggen, het helemaal versuikert en verdwijnt.’
Papa fronst zijn wenkbrauwen.
‘Versuikeren? Dat lijkt me straf!’
Luka doet alsof hij nadenkt.
‘Dan weet ik het ook niet. Misschien heeft Julius alles opgegeten?’
Julius is zijn broer, daar steekt hij wel vaker de schuld op.
‘Julius is met de hond gaan wandelen.’
‘Capucine misschien?’
Zijn zus is altijd optie nummer twee om te beschuldigen.
‘Die is gaan turnen.’
‘Mama dan?’
‘Mama snoept niet. Of dat zegt ze toch.’
Papa is best koppig, Luka moet voorkomen dat hij op zoek zal gaan naar de verdwenen snoep.
‘Dan zal het toch dat versuikeren zijn’, zegt Luka, terwijl hij zo ernstig mogelijk probeert te kijken.
Hij loopt naar boven en pakt een snoepje uit zijn lade. Beneden legt hij het in een doosje en zet dat op de verwarming. Daarna zet hij er ook nog de staande lamp boven.
‘Kijk, ik zal het wat sneller laten gaan door de warmte uit te spelen. Nu moeten we gewoon afwachten.’
Papa laat het argwanend toe. De rest van de dag is Luka even van het gezeur af. De volgende ochtend staat hij vroeg op, neemt de suiker uit de kast en legt een klein hoopje in de plaats van het snoepje. Daarna gaat hij snel weer in zijn bed liggen. Het is beter als papa het zelf ontdekt.
‘Luka, kom kijken!’ klinkt het niet veel later.
Papa kijkt met grote ogen naar het hoopje suiker.
‘Je had gelijk. Snoep kan echt vergaan.’
Luka knikt, hij kan net zijn lach inhouden.
‘Vanaf nu kunnen we maar beter niet meer te lang wachten voor we ons snoep opeten!’
Reactie plaatsen
Reacties